उभे भवती प्रासाद गगनभेदी
पथी लोकांची होय दाट गर्दी
प्रभादिपांची फुले अंतराळी
दौलतीची नित चालते दिवाळी
कोपर्याशी गुणगुणत अन अभंग
उभा केव्हाचा एक तो अपंग
भोवतीचा अंधार जो निमाला
हृदयी त्याच्या जणु जात आश्रयाला
जीभ झालेली ओरडूनी शोश
चार दिवसांचा त्यात ही उपास
नयन थिजले थरथरती हात पाय
रूप दैन्याचे उभे मुर्त काय?
कीव यावी पण तयाची कुणाला
जात उपहासुनी पसरल्या कराला
तोची येइ कुणी परतूनी मजुर
बघूनी दिना त्या उभारुनी उर
म्हणे राहीन दीन एक मी उपाशी
परी लाभु दे दोन घास त्यासी
खिसा ओतुनी त्या मुक्या ओंजळीत
चालु लागे तो दिन बंधू वाट
आणी धनिकांची वाहने पथात
जात होती ती आपल्या मदात.
– कुसुमाग्रज
Source – बालभारती आणि कुमारभारतीतल्या मराठी कविता PDF