गडबड घाई जगात चाले,
आळस डुलक्या देतो पण;
गंभीरपणे घडय़ाळ बोले –
‘आला क्षण-गेला क्षण’
घडय़ाळास या घाई नाही,
विसावाही तो नाही पण;
त्याचे म्हणणे ध्यानी घेई –
‘आला क्षण-गेला क्षण!’
कर्तव्य जे तत्पर त्यांचे
दृढ नियमित व्हावयास मन,
घडय़ाळ बोले आपुल्या वाचे –
‘आला क्षण-गेला क्षण’
कर्तव्याला विमुख आळशी
त्यांच्या हृदयी हाणीत घण,
काळ -ऐक! गातो आपुल्याशी
‘आला क्षण-गेला क्षण!’
लवाजम्याचे हत्ती झुलती
लक्ष त्यांकडे देतो कोण,
मित रव जर हे सावध करती –
‘आला क्षण-गेला क्षण’
आनंदी आनंद उडाला,
नवरीला वर योग्य मिळाला!
थाट बहुत मंडपात चाले –
भोजन, वादन, नर्तन, गान!
काळ हळू ओटीवर बोले –
‘आला क्षण-गेला क्षण!’
‘कौतुक भारी वाटे लोकां
दाखविण्या पाहण्या दिमाखा,
तेणे फुकटची जिणे होतसे!
झटा! करा तर सत्कृतीला!’
सुचवीत ऐसे, काळ वदतसे –
‘क्षण आला, क्षण गेला!’
वार्धक्य जर सौख्यात जावया
व्हावे, पश्चात्ताप नुरुनिया,
तर तरुणा रे! मला वाटते,
ध्यानी सतत अपुल्या आण
घडय़ाळ जे हे अविरत वदते-
‘आला क्षण-गेला क्षण’
– केशवसुत
Source – बालभारती आणि कुमारभारतीतल्या मराठी कविता PDF