क्षणोक्षणी पडे, उठे, परी बळे, उडे बापडी,
चुके पथहि, येउनी स्तिमित दृष्टीला झापडी.
किती घळघळा गळे रुधिर कोमलांगातुनी,
तशीच निजकोटरा परत पातली पक्षिणी.
म्हणे निजशिशूंप्रती, अधिक बोलवेना मला,
तुम्हास अजि अंतीचा कवळ एक मी आणला,
करा मधुर हा! चला, भरविते तुम्हा एकदा,
करी जतन यापुढे प्रभु पिता अनाथां सदा!
अहा! मधुर गाउनी रमविले सकाळी जना,
कृतघ्न मज मारतील नच ही मनी कल्पना,
तुम्हांस्तव मुखी सुखे धरून घांस झाडावरी
क्षणैक बसले तो शिरे बाण माझ्या उरी
निघून नरजातीला रमविण्यांत गेले वय,
म्हणून वधिले मला! किती दया! कसा हा नय!
उदार बहू शूर हा नर खरोखरी जाहला
वधुनी मज पाखरा निरपराध की दुर्बला!
म्हणाल, भुलली जगा, विसरली प्रियां लेकरां
म्हणून अतिसंकटे उडत पातले मी घरा,
नसे लवही उष्णता, नच कुशीत माझ्या शिरा,
स्मरा मजबरोबरी परी दयाघना खरा.
असो, रुधिर वाहुनी नच भिजो सुशय्या तरी
म्हणून तरुच्या तळी निजलि ती व्दिजा भूवरी.
जिवंत बहु बोलकें किती सुरम्य ते उत्पल,
नारे धरून नाशिले, खचित थोर बुध्दिबल.
मातीत ते पसरिले अतिरम्य पंख,
केले वरी उदर पांडुर निष्कलंक,
चंचू तशीच उघडी पद लांबवीले,
निष्प्राण देह पडला! श्रमही निमाले!
– ना. वा. टिळक
Source – बालभारती आणि कुमारभारतीतल्या मराठी कविता PDF